بغداد را آل بویه که شیعه علوی بودند در عهد خلافت عباسی ها زیر تصرف خود در آوردند، خلیفة عباسی نتوانست با حاکم بغداد معزالدوله دیلمی کنار بیاید و مانند سایر ولایات خلافت اسلامی وی را تابع خود سازد، معز الدوله در سال 352 هجری در بغداد بدعت های زیادی را اختراع نمود، از جمله دستور صادر کرد که روز عاشورا، روز ماتم و عزاداری باشد، و همة مردم باید لباس غم بتن نمایند و بازارها بسته شود، خرید و فروش ممنوع گردد، رستورانها و هتلها نیز در روز عاشورا باید کارشان را متوقف سازند. وی دستور داد تا زن ها با گریه و فغان و موهای باز، و سر و روی خونین و گریبانهای پاره به خیابانها بیایند، شیعیان عراق از عهد معزالدوله تا امروز عاشورا را به همین ترتیب تجلیل می نمایند، و لباس سیاه بتن می نمایند.[95]
ابن کثیر در البدایه و النهایه می نویسد: شیعیان دولت آل بویه غلو و افراط زیادی نمودند، مثلاً در بغداد و دور و بر آن در روز عاشورا طبل ها به صدا در می آمد، در راهها و خیابانها خاکستر و کاه می ریختند، و بر مغازه ها چادرسیاه آویزان می گردید، مردم ماتم و عزاداری می کردند. اکثر آنها از نوشیدن آب در این روز امتناع می ورزیدند تا گویا با حسین رضی الله عنه که تشنه به شهادت رسید، همدردی کرده باشند. زن ها با گریه و ناله به خیابان ها می آمدند وبه سر و صورت خود می زدند و گریبان پاره می کردند، و بدعت های زشت و شرم آوری در این روز اجرا می گردید.[96]
ملاعلی قاری می نویسد: در سر زمین عجم، مانند: خراسان، عراق و ماوراءالنهر منکرات و اعمال زشتی از شیعه بجا مانده است، آنها در روز عاشورا لباس سیاه می پوشیدند. و به خیابان ها می آمدند، سر و صورت و سایر بدن خویش را مجروح می کردند و مدعی بودند که دوستان اهل بیت هستند، در حالیکه اهل بیت از آنها بیزارند. [97]
چنانکه در سایر کشورها شیعیان در روز عاشورا محفل می گیرند، به طور مثال در عراق، ایران، هند، افغانستان، لبنان، سوریه، بحرین، کویت، و دیگر مناطق شیعه نشین با سیاه پوش کردن مساجد و بتن نمودن لباسهای سیاه تجلیل می گردد، آنها روز عاشورا را روز ماتم و عزا بر حضرت حسین رضی الله عنه اعلام می دارند.[98]
