عاشورا در عهد اموی ها و عباسی ها
به همین ترتیب مسلمانان روز عاشورا را روزه می گرفتند، تا اینکه عهد یزید بن معاویه فرا رسید و متأسفانه در سال 61 هجری حضرت حسین رضی الله عنه در کربلا به شهادت رسید، روز شهادت حسین رضی الله عنه مصادف با روز دهم محرم سال61 هجری بود. این حادثة دردناک پیامدهای مختلفی از خود بجا گذاشت.
بعضی اموی های به ظاهر سنی مذهب اما در واقع ناصبی، اینروز را روز فرخنده و عید شمردند، لذا لباس جدید می پوشیدند و سرمه می زدند و با مراسم و مهمانی ها اینروز را تجلیل می نمودند و شیرینی و غذا های خوب به مردم تقدیم می کردند.
اما پیروان علی بن ابی طالب رضی الله عنه و فرزندانش اینروز را ماتم گرفتند، و بخاطر یاد بود شهادت حضرت حسین رضی الله عنه اشک می ریختند و اظهار غم و اندوه می نمودند، از خوردن و نوشیدن چیزهای خوب امتناع می ورزیدند.
هنگامیکه حجاج بن یوسف در عهد عبدالملک، والی عراق تعیین گردید مردم را مجبور به پوشیدن لباس جدید، خوردن و نوشیدن غذا های خوب و اظهار خوشحالی و سرور نمود، به همین خاطر متأسفانه گاهی درگیریها و زد وخورد هایی میان سنی ها و شیعه ها رخ می داد.[91]
روز عاشورا باید بخاطر اقتدا به پیامبر بزرگ اسلام صلی الله علیه وآله وسلم و حصول اجر و ثواب روزه گرفته شود، نه بخاطر اظهار شادی و خوشحالی و یا غم و مصیبتی، چون روزة اینروز هیچ ارتباطی به خوشی و غم کسی ندارد.
بدین ترتیب روز عاشورا در همان عهد اموی ها و ابتدای عهد عباسی ها از سیر اصلی اش منحرف شده بود که متأسفانه باعث ایجاد تفرقه و زد و خورد های خونینی میان شیعه و اهل سنت می گردید.[92]
